De Ciclovia Adriatica....een fietstocht langs de Adriatische kust die soms meer op een hindernisbaan lijkt

Creativiteit kan Italianen niet ontzegd worden. Gevoel voor schoonheid ook niet, net zomin als gevoel voor theater, grootse plannen en mooie woorden. Maar de weg naar realisatie van al die mooie plannen is lang en de weg ernaartoe vol hobbels en bobbels. In het geval van de aanleg van de Lange Afstand Fietsroute langs de Adriatische kust, de Ciclovia Adriatica  hebben we het letterlijk over hobbels en bobbels. Over blokkades, over bruggen die half af zijn of gewoonweg nog niet bestaan, zandpaden en modder zodat de enthousiaste fietser elke keer weer terug moet naar de drukke Adriatica SS16 om zich weer tussen de auto’s en vrachtverkeer te voegen. Bewegwijzering ontbreekt totaal en dus wordt er veel gevraagd van de avontuurlijke inslag van de fietser. ‘Zullen we hier maar weer eens kijken of er nog een pad is wat verder gaat’. Applicaties als Outdoor Active of View Ranger zijn onmisbaar maar ook dan kom je nog voor verrassingen te staan.  Als je de promotiefilmpjes mag geloven is het  een groot feest van mooie blauw en groen gekleurde fietspaden, tunneltjes, en bruggen en natuurlijk de prachtige Adriatische Zee. Dat van die zee klopt wel. Die prachtige fietspaden zijn er ook al wel maar helaas zijn het korte stukjes. De rest komt vast ook goed…wanneer? Dat is nog niet helemaal duidelijk. Ondertussen wordt het fietsen wel steeds populairder en kan het op een mooie zondag in Oktober toch nog behoorlijk druk zijn op de fietspaden. Om over het hoogseizoen maar niet te spreken. 

Het traject Pedaso-Grottamare

En zo gingen we dan inderdaad op een mooie zondag in Oktober met temperaturen ruim boven de 20 graden met de trein naar Pedaso. Fiets in de trein want ook dat begint normaal te worden in Italie. Maar eigenlijk gaat het meteen buiten Pedaso al mis. Na een paar honderd meter fantastisch fietspad pal langs de zee is de route alweer geblokkeerd: werkzaamheden. Geen andere optie dan terug en de SS16 nemen. Verschrikkelijk jammer want juist dit stukje kust is spectaculair mooi! Na een paar kilometer wagen we weer een poging en komen we op een onverhard stuk van de Ciclovia Adriatica terecht. Ook prachtig maar duidelijk nog niet af want onverhard en veel plassen waardoor we regelmatig met de fiets aan de hand door het struikgewas moesten om niet in de modder terecht te komen. Maar goed, een beetje avontuur kan nooit kwaad en de omgeving was tenslotte prachtig. De hindernissen namen ernstige vormen aan want bij Villa Alwin Beach Resort hield ook het onverharde pad definitief op. Ach, dan maar een klein stukje over het strand met de fiets aan de hand…dat kon er ook nog wel bij. Daarna vonden we een ingang naar een ernaast gelegen kampeerterrein met prachtige geasfalteerde paden wat een welkome afwisseling bood. Alhoewel toegankelijk via het strand was de camping natuurlijk al gesloten en er was geen levende ziel te bekennen. Geen mogelijkheid om terug te keren naar de Adriatica SS16 en we omdat we ook geen zin meer hadden om helemaal terug over het strand langs Alwin te ploeteren, bleef er maar een optie over: weer het strand op en daarna een rivier over met de fiets. Het hoogtepunt van de hindernisbaan maar ook dat lukte. We waren wel een beetje trots op onszelf vanwege ons doorzettingsvermogen. Eenmaal aangekomen in Cupramarittima was het leed geleden: prachtige fietspaden, boulevards en charmante architectuur. Vanaf daar kan men zonder problemen tot aan San Benedetto del Tronto door fietsen en dat was ook het originele plan. Helaas ging het voor Grottamare mis: ik lette niet op, raakte van het fietspad af, viel lelijk en toen was het voor deze keer klaar. {module Album Ciclovia Adriatica}